Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

ΠΑΝΙΔΑ ΘΡΥΠΤΗΣ









Οι κορυφογραμμές που εκτείνονται ανάμεσα στις κορυφές Αφέντης
(1476μ.), Κάψα (997μ.),Παπούρα (1010μ.), Κουφωτό (912μ.) και το
θεαματικό φαράγγι του Χα, με εσωτερικούς γκρεμούς, χαράδρες κι
ορθοπλαγιές, κάνουν το ανάγλυφο ιδιαίτερα τραχύ και δημιουργούν
έναν από τους πλέον σημαντικούς βιότοπους στην Κρήτη για τα
αρπακτικά πουλιά, αλλά και πολλά άλλα μέλη της εντόπιας πανίδας












H θρυπτή αποτελεί ζώνη για την επιβίωση του γυπαετού,και του
χρυσαετού (Aquila chrysaetos) ενώ αναπαράγονται στην περιοχή
και οι αετογερακίνες (Buteo rufinus).Τα περισσότερα ερπετά της
θρυπτής ανήκουν στα προστατευόμενα είδη όπωσ το λιακόνι
(Chalcides ocellatus), η δενδρογαλιά (Coluber gemonensis), το
αγιόφιδο ή όχεντρα (Telescopus fallax) και η πράσινη σαύρα
(Laceria trilineala polylepidota), είναι τα σπουδαιότερααπ' αυτά
και απαντώνται στα όρη της Θρυπτής,ενώ επίσης κοινά είναι τα
κουνάβια (Maries foina bunites),μέσα στο δάσος.





 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 















Οι νυχτερίδες του είδους Myotis myotis φωλιάζουν σε πολλά σπήλαια
της Θρυπτής. Ο κρητικός αγκαθοποντικός (Acomys minous) και ο
κρητικός δασοποντικός (Apodemussylvaticus creticus) φωλιάζουν
επίσης στις νότιες πλαγιές της Θρυπτής. Δύο είδη σαλιγκαριών
(η Albinaria sturanyi και η Oxychilus minoicus) είναι στενοενδημικά της
Ανατολικής Κρήτης, ενώ άλλα 16 ανήκουν σε κρητικά ενδημικά είδη,
ενώ δεν λείπουν και τα δύο προστατευόμενα αμφίβια: (ο κρητικός
δενδροβάτραχος, Hyla arborea cretensis και ο πράσινος φρύνος Bufo
viridis που αφθονούν στις κλιτύες της Θρυπτής
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 









 







Ο ΓΥΠΑΕΤΟΣ 
(Ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ)

Ο Γυπαετός είναι ένα από τα σπανιότερα αρπακτικά πουλιά της
ΕυρώπηςΖει αποκλειστικά σε ημιορεινά και ορεινά οικοσυστήματα
(500-4000 μέτρα), συνήθως πάνω από δασόριο, σε βραχώδεις
περιοχές με απότομες σάρες, ορθοπλαγιές και αλπικά λιβάδια.
Τα κόκκαλα των νεκρών οπληφόρων ζώων (μικρού ή μεσαίου
μεγέθους) αποτελούν την κύρια πηγή της τροφής του, την οποία
αναζητά μόνος ή σε ζευγάρια. Ο Γυπαετός υπερασπίζεται τεράστιες
εκτάσεις στις οποίες το ζευγάρι τρέφεται και φωλιάζει, ενω δύσκολα
ανέχεται μέσα σε αυτές την παρουσία άλλων ενηλίκων ατόμων του
 ίδιου είδους.
Γυπαετοί στα βουνά της Θρυπτής




Ο Γυπαετός φτάνει σε μέγεθος τα 1,10 μέτρα (από το κεφάλι ως την
άκρη της ουράς), το άνοιγμα των φτερούγων του είναι γύρω στα 2,80
μέτρα και το βάρος του κυμαίνεται από 5-7 κιλά. Τα ενήλικα πουλιά
αναγνωρίζονται εύκολα από τις μακριές, μυτερές φτερούγες και την
ρομβοειδή ουρά που θυμίζουν τεράστιο γεράκι, ενώ το στήθος και η
κοιλιά τους έχουν συνήθως πορτοκαλί χρώμα. Το χρώμα αυτό
οφείλεται στο «μακιγιάρισμα» των φτερών του με οξείδια του σιδήρου,
που προσλαμβάνει καθώς τρίβεται στα ασβεστολιθικά πετρώματα.
 Όταν αυτά τα οξείδια λείπουν, το χρώμα του είναι σαν «λερωμένο»
άσπρο. Στο κεφάλι, κοντά στο ράμφος, φέρει μια μακριά τούφα με
μαύρες ''τρίχες'' που μοιάζει με γένι. Μάλιστα, σε αυτό το γνώρισμα
οφείλει το είδος το επιστημονικό του όνομα, Gypaetus barbatus
Το barbatus σημαίνει «μουστακαλής».






























































Αποτελεί το σπανιότερο είδος γύπα (δηλαδή πτωματοφάγου
αρπακτικού), από τα τέσσερα που συναντώνται στην Ευρώπη.
Απαντάται στην οροσειρά των Πυρηναίων , στο νησί της
Κορσικής και τα Βαλκάνια,ενώ στις Αλπεις το ίδος έχει
επανεισαχθεί τα τελευταία χρόνια. Στην Ελλάδα ελάχιστα
άτομα απαντώνται στην Στερεά Ελλάδα, στη Μακεδονία
και στην Θράκη ενώ ο κύριος όγκος του πληθυσμού
βρίσκεται στην Κρήτη. Ο πληθυσμός της Κρήτης αποτελεί το
μοναδικό βιώσιμο πληθυσμό στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια,
αλλά και το μεγαλύτερο νησιωτικό πληθυσμό του είδους στην
Ευρώπη και τον κόσμο



















Ο ΧΡΥΣΑΕΤΟΣ ή ΒΙΤΣΙΛΑ
(O BΑΣΙΛΙΑΣ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ)



















Ο Χρυσαετός ή Βιτσίλα (Aquila chrysaetos) είναι ένα από τα πιο γνωστα
αρπακτικά πουλιά Όπως όλοι οι αετοί, ανήκει στην οικογένεια
Accipitridae. Έχει μέσο άνοιγμα φτερούγας πάνω από 2 μέτρα και εώς
1 μέτρο μήκος σώματος. Το μέγεθος των ενηλίκων χρυσαετών ποικίλλει,
 ωστόσο ορισμένοι από αυτούς αποτελούν τους μεγαλύτερους αετούς
του γένους Aquila.Οι χρυσαετοί τρέφονται με λαγούς, ποντίκια,
ορισμένες φορές άλλα πουλιά, νυφίτσες, αλεπούδες, μικρές χελώνες,
νεαρά ελάφια, ακόμη και οικόσιτα ζώα, όπως αρνιά και κατσικάκια.
Κατά τη διάρκεια του χειμώνα οπότε και η τροφή είναι ελάχιστη, οι
χρυσαετοί καμιά φορά καταφέυγουν στα πτώματα νεκρών ζώων
για να συμπληρώσουν τη διατροφή τους. Διαθέτουν άριστη όραση
και μπορούν να εντοπίσουν τη λεία τους από πολύ μεγάλη απόσταση.
Συνήθως οι χρυσαετοί ζευγαρώνουν δια βίου. Κατασκευάζουν πολλές
φωλιές τις οποίες χρησιμοποιούν εναλλάξ. Οι φωλιές τους αποτελούνται
από μεγάλα κλαδιά δέντρων, τα οποία ενισχύουν με γρασίδι όταν τις
χρησιμοποιούν.











Το θηλυκό γεννά δύο μαύρα αυγά ανάμεσα στον Ιανουάριο και το
Σεπτέμβριο. Η επώαση ξεκινά αμέσως μετά τη γέννηση του πρώτου
αυγού, και μετά από περίπου 45 ημέρες τα νεαρά βγαίνουν από το
αυγό. Είναι εντελώς λευκά και οι γονείς τα ταΐζουν για πενήντα ημέρες
προτού είναι έτοιμα να κάνουν την πρώτη τους απόπειρα να πετάξουν
και να τραφούν από μόνα τους. Τις περισσότερες φορές επιβιώνει
μοναχά το μεγαλύτερο μικρό, ενώ το νεότερο πεθαίνει προτού αφήσει
τη φωλιά. Αυτό συμβαίνει γιατί το μεγαλύτερο έχει το πλεονέκτημα
ανάπτυξης λίγων ημέρών και έτσι καταφέρνει να κερδίσει τους
περισσότερους καυγάδες για την τροφή. Οι χρυσαετοί αφιερώνουν
πολύ χρόνο στη φροντίδα των μικρών, ωστόσο η θνησιμότητα είναι
υψηλή ακόμη κι ανάμεσα στα πρωτότοκα πουλάκια, ιδιαίτερα
τις πρώτες εβδομάδες μετά την έξοδό τους από το αυγό.







ΤΟ  ΚΥΝΗΓΙ ΣΤΗ ΘΡΥΠΤΗ 

Στην Θρυπτή ζούσαν παλαιότερα αρκετοί  λαγοί.Ο πληθυσμός
τους όμως παρουσιάζει έντονες και ακανόνιστες αυξομειώσεις που
μπορεί να οφείλονται τόσο στο ανεξέλεγκτο κυνήγι και την λαθρο-
θηρία όσο και σε παράγοντες όπως: η ποσότητα και ποιότητα της
τροφής, οι κλιματικοί παράγοντες, ο μεγάλος αριθμός και
ανταγωνισμός στην εξεύρεση τροφής ,αλλά και ο μεγάλος αριθμός
των εχθρών του είναι ο μεγάλύτερος από όλα τα σαρκοφάγα , λύκος ,
αλεπού , αγριόγατα κ.λ.π μέχρι και τα αρπακτικά γεράκια , αετοί κ.λ.π
Οι παραπάνω λόγοι έχουν σαν αποτέλεσμα την μείωση του ρυθμού
της αναπαραγωγής και την ελάττωση της αντοχής τους σε ασθένειες,
με συνέπεια την ελλάττωση του πλυθησμού τους.



 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Επίσης στα όρη της Θρυπτής αφθονούσαν και οι ελληνικές
νησιώτικες πέρδικες (alectoris chukar),με το γλυκό κακάρισμα
που αντηχούσε στις γύρω κορφές και που μπορούσες να το
ακούσεις όταν υπήρχε ησυχία,αλλά και με  το νόστιμο κρέας
της,τις έκανε περιζήτητες στους κύκλους των κυνηγών.Για
πολλούς θεωρείται και το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο
λεβέντικο κυνήγι. Χρειάζονται αρκετές γνώσεις, γυμνασμένα
πόδια, μεγάλη αντοχή, δυνατοί πνεύμονες και το βασικότερο
ικανά περδικόσκυλα.
Στην χαράδρα του Χα γινόταν και το κυνήγι της Φάσας(αγριο-
περίστερο),δύσκολο κυνήγι και αυτό,μιας και τα πουλία αυτά
έπρεπε να τα κτυπήσεις όταν πετούσαν,και λόγω της χαράδρας
τα περισσότερα έπεφταν σε μέρη που δεν μπορούσε ο κυνηγός
να τα πιάσει 
 
 

3 σχόλια:

  1. μρε κουμπαρε ηντα σαλιγκαρι γραφεις ετα πανω, χοχλιο τονε λενε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Υπάρχουν λύκοι και αλεπούδες στην Κρήτη και δη στο όρος θρυπτη ???και κάτι εκεί με το λαγό και τους εχθρους του δεν μου πάει καλά...λάθος διατύπωση ..Ίσως ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή